Zajęcia logopedyczne:

Burza na morzu,
żubry w zbożu,
w garażu żarówka,
na rzece żaglówka.

 

1 marca br. podczas zajęć logopedycznych klasa Ic została przywitana rymowanką z nagromadzeniem głoski „ż”. Niemal wszystkie dzieci bezbłędnie wypowiadały tę głoskę, pamiętając o uniesionym za górne zęby języku i wysuniętych do przodu ustach – jak przy głosce „sz”, której wymowę doskonaliliśmy podczas ostatnich zajęć. Uczniowie bawili się też w burzę na morzu, usprawniając swoje artykulatory. Podczas słuchania bajki logopedycznej rozciągali usta (jak uśmiechnięte słońce), nadymali policzki i dmuchali albo delikatnie (jak spokojny wiatr), albo mocno (jak porywisty wiatr), oblizywali językiem górną wargę od lewej do prawej strony (gdy chmury zasłoniły słońce), unosili język w kierunku nosa i opuszczali na brodę (kiedy wzburzone morze wznosiło statek, po czym rzucało nim mocno w dół) itd. Zabawa bardzo się podobała, zwłaszcza że na koniec żeglarzy uratował wieloryb (przez zaciśnięte usta dzieci powoli wysuwały szeroki język). Najbardziej jednak podobała się zabawa słuchowa – uczniowie dopasowywali obrazki do odgłosów, które można usłyszeć w domu: rozpoznawaliśmy gwiżdżący czajnik z gotującą się wodą, dzwonek telefonu, dźwięk palącego się drewna w kominku, lecącej wody z kranu lub prysznica, wlewanego napoju albo wsypywanych kostek lodu do szklanki, otwieranych i zamykanych skrzypiących drzwi. Były też inne zabawy ze słowami, w których słychać „ż” – po to, by dzieci nie zamieniały już tej głoski na inną ani nie deformowały jej wymowy podczas codziennych spontanicznych rozmów.

Za miesiąc przyjdzie pora na utrwalanie prawidłowego brzmienia kolejnej głoski z szeregu szumiących – tym razem „cz”.

Gimnastyka buzi i języka
to zabawa nowa,
a im bardziej giętki język,
tym płynniejsza mowa!

 

W związku z obchodzonym w marcu Europejskim Dniem Logopedy w dniach 1–8 marca w ZS nr 3 trwała zabawa logopedyczna „Wierszyki łamiące języki”. Celem zabawy było doskonalenie artykulacji, ćwiczenie sprawności narządów mowy, dbałość o prawidłową wymowę oraz popularyzowanie ćwiczeń logopedycznych.

W różnych miejscach na parterze szkoły ukryte były kolorowe karteczki z tzw. łamańcami językowymi. Należało je odnaleźć, czytać i bawić się słowem. Nie wyrzucać, lecz przekazać koledze, koleżance bądź wymienić się między sobą. Uczniowie, którzy bezbłędnie przeczytali znaleziony przez siebie tekst „łamańca” na lekcji języka polskiego, zostali nagrodzeni przez swoich nauczycieli polonistów. Zabawa cieszyła się dużym zainteresowaniem wśród uczniów szkoły podstawowej, choć i gimnazjaliści chcieli spróbować swoich sił w czytaniu trudnych tekstów. Poukrywane na terenie szkoły karteczki z „łamańcami” znikały w okamgnieniu!

Uczniowie wysłuchali opowieści o chłopcu – Szymku, który miał dużo do powiedzenia, ale wstydził się, że wymówi jakieś słowo źle. Nie potrafił bowiem wypowiedzieć dźwięku „sz”. Kiedy chciał naśladować szum drzew i wydobyć z siebie donośne: szszszsz, z jego ust wydobywał się syk węża: ssssssss. Zamiast szafy w pokoju mówił, że ma safę, zamiast szalika – salik, zamiast szynki na kanapce – synkę. Szymek miał dość takiego mówienia, więc postanowił udać się po pomoc do wróżki Szyszki, znanej z uczenia ładnej mowy. Bajka była pretekstem do wykonywania przez dzieci ćwiczeń aparatu artykulacyjnego przygotowujących do prawidłowej wymowy wszystkich głosek szumiących. Podczas zajęć dzieci bawiły się też w inne zabawy, np. z pluszakiem myszką – siedząc w kole, uczniowie nakładali swoją lewą dłoń na prawą dłoń sąsiada, przekazywali sobie lewą ręką zabawkę i wymawiali sylaby otwarte: sza, szo, szu, sze, szy; po zmianie ręki wymawiali sylaby zamknięte: asz, osz, esz, usz, ysz. Była też zabawa ze sznurkiem – dzieci nawijały na lewą, a potem prawą dłoń sznurek i wymawiały po kolei logotomy: asza, aszo, aszu, asze, aszy… Zabawa „Jaki to przedmiot?” wzbudziła duże zaciekawienie: uczniowie nazwali wszystkie przedmioty z wiklinowego kosza (szalik, szelki, szkatułka, szampon, szklanka, szyszka) i zapamiętywali ich położenie na podłodze, następnie zamykali oczy, a w tym czasie przedmioty były zamieniane; zadaniem uczniów było określanie w formie zdań zauważonych zmian. Dzieci otrzymały też logopedyczną kartę do domu z zadaniem dotyczącym pionizacji języka, niezbędnej do poprawnej wymowy głosek „sz”, „ż”, „cz”, „dż”.

W lutym odbędą się zajęcia usprawniające wymowę także w pozostałych klasach pierwszych.

Logopedzik to pacynka,

a na twarzy – śmieszna minka.

Uczy nas wyraźnej mowy,

do ćwiczeń zawsze gotowy.

Jak wyobrażasz sobie Logopedzika, który pomaga dzieciom ładnie i poprawnie mówić?

 

Zrób ze starej rękawiczki takiego stworka-pacynkę, ułóż o nim krótki wierszyk i przynieś do logopedy do końca lutego.

 

Zrobione przez Was pacynki będą doskonałą pomocą dla dzieci, które uczą się poprawnej wymowy.

 

Rozstrzygnięcie konkursu na najsympatyczniejszego Logopedzika odbędzie się w marcu podczas obchodów

Europejskiego Dnia Logopedy, do których włączyła się nasza szkoła.

 

Zapraszamy do udziału w konkursie wszystkich uczniów klas I, nie tylko uczęszczających na terapię logopedyczną!

 

Będą nagrody!

W terapii logopedycznej często wykorzystywane są ćwiczenia muzyczno-ruchowe określane mianem ćwiczeń logorytmicznych. Poszerzają one i wzbogacają możliwości oddziaływania terapii logopedycznej. Dzięki wykorzystaniu muzyki umożliwiają stymulację funkcji poznawczych i ułatwiają komunikację z dzieckiem. Niezaprzeczalnym atutem ćwiczeń z wykorzystaniem muzyki jest ich atrakcyjność; pozwalają one na zaangażowanie emocjonalne i estetyczne, gwarantują różnorodność bodźców słuchowych, wzrokowych i ruchowych. Ze względu na formę grupową dają możliwość współpracy oraz motywują do podjęcia wysiłku.

Zajęcia z klasą Ic rozpoczęły się zagadką: Mały czy duży, dzyń-dzyń ci powtórzy! To oczywiście dzwonek, którego dźwięki wykorzystaliśmy podczas zajęć, jakie odbyły się 19 stycznia br. Prawie każde dziecko przyniosło ze sobą jakiś dzwonek: malutki zdjęty z szyi przytulaka, z imieniem dziecka, gliniany, blaszany, jeden był bardzo okazały – jak twierdził Gabryś, stuletni. Dzwonki posłużyły nam do zabawy „Plecy – dzwonek”: dzieci siedząc w parach, jedno za drugim, na zmianę gładziły swoje plecki lub pukały w nie w określonym rytmie, a druga osoba odzwierciedlała te dźwięki, potrząsając swoim dzwoneczkiem w taki sam sposób. Dzwonki pomogły nam też w nauce zimowego wierszyka – za każdym razem, kiedy była mowa o zimie pędzącej sankami i trzymającej w rękach dzwonki, odzywały się wszystkie dzwonki w klasie. Dzieci, które nie miały dzwoneczka, powtarzały: „dzyń-dzyń”, dzięki czemu utrwalaliśmy prawidłową wymowę głoski „dz” – ostatniej z szeregu głosek syczących („s”, „z”, „c”, „dz”). W ten sposób w ciągu mijającego semestru doskonaliliśmy wszystkie głoski z jednego szeregu. Ważne są też ćwiczenia słuchu fonemowego, dlatego dzieci słuchowo różnicowały głoskę „dz” – dzwoniły przyniesionymi dzwoneczkami, gdy wśród wymienianych przez logopedę wyrazów usłyszały słowo z głoską „dz”. Uczniowie odpowiadali bezbłędnie! Bawiliśmy się też w „Podróż z dzwonkami” – dzieci przesuwając palcem po przyklejonej do zeszytu drodze, powtarzały głoskę „dz”, gdy napotkały dzwonek. Na koniec powtarzaliśmy zimowy wierszyk, rytmizując zdania z jednoczesnym klaskaniem:

Jadą, pędzą sanki,

powożą bałwanki.

W sankach siedzi zima,

dzwonki w rękach trzyma.

Po feriach czekają nas zajęcia dotyczące głosek szumiących: „sz”, „ż/rz”, „cz”, „dż”. Do profilaktycznych zajęć grupowych w drugim półroczu włączone zostaną również dwie inne klasy pierwsze z naszej szkoły.