Zajęcia logopedyczne:

W terapii logopedycznej często wykorzystywane są ćwiczenia muzyczno-ruchowe określane mianem ćwiczeń logorytmicznych. Poszerzają one i wzbogacają możliwości oddziaływania terapii logopedycznej. Dzięki wykorzystaniu muzyki umożliwiają stymulację funkcji poznawczych i ułatwiają komunikację z dzieckiem. Niezaprzeczalnym atutem ćwiczeń z wykorzystaniem muzyki jest ich atrakcyjność; pozwalają one na zaangażowanie emocjonalne i estetyczne, gwarantują różnorodność bodźców słuchowych, wzrokowych i ruchowych. Ze względu na formę grupową dają możliwość współpracy oraz motywują do podjęcia wysiłku.

Zajęcia z klasą Ic rozpoczęły się zagadką: Mały czy duży, dzyń-dzyń ci powtórzy! To oczywiście dzwonek, którego dźwięki wykorzystaliśmy podczas zajęć, jakie odbyły się 19 stycznia br. Prawie każde dziecko przyniosło ze sobą jakiś dzwonek: malutki zdjęty z szyi przytulaka, z imieniem dziecka, gliniany, blaszany, jeden był bardzo okazały – jak twierdził Gabryś, stuletni. Dzwonki posłużyły nam do zabawy „Plecy – dzwonek”: dzieci siedząc w parach, jedno za drugim, na zmianę gładziły swoje plecki lub pukały w nie w określonym rytmie, a druga osoba odzwierciedlała te dźwięki, potrząsając swoim dzwoneczkiem w taki sam sposób. Dzwonki pomogły nam też w nauce zimowego wierszyka – za każdym razem, kiedy była mowa o zimie pędzącej sankami i trzymającej w rękach dzwonki, odzywały się wszystkie dzwonki w klasie. Dzieci, które nie miały dzwoneczka, powtarzały: „dzyń-dzyń”, dzięki czemu utrwalaliśmy prawidłową wymowę głoski „dz” – ostatniej z szeregu głosek syczących („s”, „z”, „c”, „dz”). W ten sposób w ciągu mijającego semestru doskonaliliśmy wszystkie głoski z jednego szeregu. Ważne są też ćwiczenia słuchu fonemowego, dlatego dzieci słuchowo różnicowały głoskę „dz” – dzwoniły przyniesionymi dzwoneczkami, gdy wśród wymienianych przez logopedę wyrazów usłyszały słowo z głoską „dz”. Uczniowie odpowiadali bezbłędnie! Bawiliśmy się też w „Podróż z dzwonkami” – dzieci przesuwając palcem po przyklejonej do zeszytu drodze, powtarzały głoskę „dz”, gdy napotkały dzwonek. Na koniec powtarzaliśmy zimowy wierszyk, rytmizując zdania z jednoczesnym klaskaniem:

Jadą, pędzą sanki,

powożą bałwanki.

W sankach siedzi zima,

dzwonki w rękach trzyma.

Po feriach czekają nas zajęcia dotyczące głosek szumiących: „sz”, „ż/rz”, „cz”, „dż”. Do profilaktycznych zajęć grupowych w drugim półroczu włączone zostaną również dwie inne klasy pierwsze z naszej szkoły.

Trzecie spotkanie z cyklu profilaktycznych zajęć logopedycznych wśród pierwszaków poświęcone było prawidłowej artykulacji głoski „c”, kolejnej z głosek szeregu syczącego.

Rozpoczęliśmy ćwiczeniami aparatu artykulacyjnego i zabawą słuchową „zgadnij, czyj to głos?”, podczas której poszczególne dzieci odwrócone tyłem do klasy rozpoznawały swoich kolegów po głosie. Okazało się, że nie jest to wcale takie proste. Następnie bawiliśmy się w kręgu na dywanie: „co robię?” – dzieci z zamkniętymi oczami odgadywały, jakie czynności wykonywała logopeda przy użyciu różnych przedmiotów i jakie dźwięki było słychać, np. darcie gazety, przelewanie wody, stukanie łyżeczką o filiżankę itp.; „magiczna kostka” – nazywanie obrazków na ściankach kostek, w których słychać głoskę „c”; „nowe miasto” – dzieci wymyślały nazwy ulic nowo powstającego miasta, wszystkie rozpoczynające się na głoskę „c”: Cudna, Cebulowa, Cynamonowa, Cukrowa, Cała, Ceglana, Cukierkowa… Zajęcia zakończyliśmy rozwiązywaniem zagadek, w których odpowiedziach słychać głoskę „c”. Nie było problemu z rozwiązaniami!

Do domu uczniowie otrzymali konturowe obrazki z cukierkami do pokolorowania, a jednocześnie ćwiczenia prawidłowej wymowy głoski „c”, a rodzice zestaw ćwiczeń kształtujących wrażliwość słuchową dzieci, np. „co słyszysz?” – rozpoznawanie dźwięków różnych sprzętów domowych: odkurzacza, miksera, pralki itd.; „gdzie to jest?”– rozpoznawanie źródła dźwięku, np. chowamy przed dzieckiem telefon i dzwonimy, a dziecko musi odszukać miejsce, z którego pochodzi dźwięk; różnicowanie dźwięków z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku: uderzanie łyżeczką o szklankę z wodą, o pustą szklankę, gniecenie kartki papieru, uderzanie pokrywkami garnków; wspólne wybijanie rytmów itd. Zachęcam do wykonywania takich ćwiczeń w domu – mogą być doskonałą okazją do wspólnej zabawy z dzieckiem! Podczas kolejnych zajęć logopedycznych dzieci opowiedzą, które z powyższych ćwiczeń wykonywały z rodzicami i które przyniosły im najwięcej radości.

Od  początku roku szkolnego 2013/2014 w naszej szkole odbywają się zajęcia dla dzieci z zaburzeniami i wadami wymowy. Opieką objęte są wszystkie dzieci posiadające opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej o potrzebie terapii logopedycznej oraz dzieci, które mają problem z wymawianiem niektórych głosek. Czas trwania terapii zależy od nasilenia problemu, rodzaju wady wymowy, intensywności ćwiczeń, które dziecko wykonuje pod opieką rodziców, regularności spotkań z logopedą.

Według badań i obserwacji liczba dzieci wymagających pomocy logopedycznej stale wzrasta. Ćwiczenia logopedyczne, które prowadzą do wyleczenia dziecka z wady wymowy, pozwalają mu żyć pełniej i bezpieczniej oraz lepiej czuć się w grupie rówieśniczej i zyskać w niej akceptację.

 

Dbaj o swój język i mów poprawnie,

ładnie, wyraźnie oraz dokładnie,

bo kto nie ćwiczy co dzień języka,

ten się w mówieniu często potyka.

 

Kiedy z tym miewasz jakieś kłopoty,

to się natychmiast bierz do roboty,

a że nasz język bywa ciekawy,

czeka cię całe mnóstwo zabawy!

 

Wymawiaj słowa bardzo starannie,

kiedy się bawisz, gdy siedzisz w wannie.

Z wielkim zapałem ruszaj ustami

i razem z nami ciesz się słowami.

Od października br. wdrożony został w naszej szkole projekt „Czytamy w parach”, który powstał na bazie akcji „Czytamy razem” będącej adaptacją programu opracowanego przez prof. dr hab. Martę Bogdanowicz, wiceprzewodniczącą European Dyslexia Association i honorową przewodniczącą Polskiego Towarzystwa Dysleksji.

Czytające w naszej szkole pary zostały utworzone z uczniów klas pierwszych oraz ich najstarszych kolegów ze szkoły podstawowej – uczniów klas szóstych. Każdemu młodszemu dziecku został przydzielony wolontariusz – starszy uczeń: odpowiedzialny, lubiący dzieci i książki, cierpliwy, elastyczny w swoim zachowaniu, nieoceniający, z poczuciem humoru, lubiący rozmawiać, bawić się z dziećmi i im czytać. Po niemal dwóch miesiącach cotygodniowego czytania w bibliotece szkolnej okazuje się, że starsi uczniowie polubili to zajęcie i wywiązują się z tego zadania na szóstkę, młodsi zaś przywiązali się do swoich czytających opiekunów, nawiązali z nimi sympatyczny kontakt i z niecierpliwością czekają na każde kolejne spotkanie w szkolnej bibliotece.

 

Założeniem projektu jest wspólne, systematyczne i interaktywne czytanie z dzieckiem. Projekt skierowany jest głównie do dzieci zagrożonych dysleksją oraz z opóźnionym rozwojem mowy, ale nie tylko – także do tych, którym słuchanie bajek, wierszy i opowiadań sprawia przyjemność, oraz tych, którzy razem ze starszym kolegą próbują już sami czytać. Celem projektu może być też przełamywanie niechęci do literatury u tych dzieci, które ponad książkę przedkładają gry elektroniczne i zabawy multimedialne.

 

Wolontariusze pomagają dzieciom odkryć przyjemność obcowania z książką, m.in. przez podnoszenie ich sprawności czytania. Kluczowe jest opanowanie umiejętności czytania ze zrozumieniem, dlatego nasze działania koncentrują się na zaciekawieniu dziecka czytaniem i doskonaleniu tej umiejętności. Drugim celem jest rozwijanie funkcji poznawczych dzieci, ich myślenia pojęciowo-słownego, rozumowania przyczynowo-skutkowego, wzbogacanie słownika, usprawnianie uwagi i pamięci. Dodatkową korzyścią z regularnych spotkań jest uspołecznienie dziecka.

 

Decyzją minister Joanny Kluzik-Rostkowskiej w obecnym roku szkolnym 2015/2016 jednym z podstawowych kierunków realizacji polityki oświatowej państwa jest rozwijanie kompetencji czytelniczych oraz upowszechnianie czytelnictwa wśród dzieci i młodzieży. Ale nie tylko dlatego nasza szkoła podjęła się realizacji programu „Czytamy w parach” – zdecydowaliśmy się na taką formę pomocy, ponieważ na podstawie obserwacji nauczycieli i opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznych wiadomo, że indywidualna praca w parze (dziecko – dorosły albo dziecko – starszy kolega, autorytet) pomaga dziecku przezwyciężyć trudności i uczy je czerpać przyjemność z czytania, a tym samym pomaga mu w szkole i w życiu. Wolontariusze czytają dzieciom w wieku 6–7 lat, czyli uczniom rozpoczynającym naukę czytania, będącym na pierwszym etapie edukacji, który powinien wystarczyć do opanowania czytania jako narzędzia uczenia się na dalszych etapach nauki. Pomagamy w opanowaniu czytania ze zrozumieniem wszystkim dzieciom, których rodzice wyrazili taką chęć, a przede wszystkim tym, którzy nie polubili czytania, którym nauka czytania sprawia duże trudności i którzy sądzą, że nigdy nie będą czytać dla przyjemności. Są to miłe spotkania, które cieszą i dziecko, i wolontariusza. Nawiązują się przyjacielskie więzi i wzajemne zaufanie. Nic tak nie łączy jak to, że wspólnie uronimy łezkę nad losem bohatera czytanej książki, a potem razem będziemy się śmiać i cieszyć korzystną odmianą jego losu. Wolontariusz pozwala dziecku samodzielnie wybrać książkę do czytania na danym spotkaniu – to dziecko decyduje, czego chce dziś posłuchać.

 

Pieczę nad stroną organizacyjną programu objęła w szkole logopeda. Do udziału w akcji zostały wyznaczone dzieci z edukacji wczesnoszkolnej; przeprowadzono rekrutację czytających wolontariuszy, z którymi następnie zostało przeprowadzone krótkie szkolenie. Ustalony jest harmonogram spotkań i monitorowana ich systematyczność. Już widzimy, że czytanie w parach pozwala przeżywać wiele emocji związanych z lekturą i tym samym wytwarza zainteresowanie książką.

 

Tym razem, w cyklu comiesięcznych zajęć logopedycznych, w dniu 3 listopada odbyły się zajęcia w klasie Ic SP nr 6, podczas których zając Zenon zachęcał do prawidłowej wymowy głoski „z”.

Tym razem, w cyklu comiesięcznych zajęć logopedycznych, w dniu 3 listopada odbyły się zajęcia w klasie Ic SP nr 6, podczas których zając Zenon zachęcał do prawidłowej wymowy głoski „z”. Konieczna była na początek gimnastyka narządów mowy – dzieci razem z zającem Zenonem robiły porządki w swoich buziach (ćwiczenia języka, warg i policzków przed lusterkami). Naśladowaliśmy też odgłosy zwierząt, które spotykał zając: konika (kląskanie językiem i parskanie wargami), ptaków (fiu-fiu, tijo-tijo), muchy (bzzz…). Bzyczenie muchy było doskonałą okazją, by wytłumaczyć dzieciom, jak ułożony jest język oraz wargi podczas wymawiania głoski „z”. Większość dzieci pamiętała to ułożenie z poprzednich zajęć, kiedy mówiliśmy o głosce „s”. Dzieci nauczyły się też na dzisiejsze zajęcia wierszyka o wężu Samotniku – bohaterze poprzedniego spotkania – wszystkie pamiętały o tym, by podczas syczenia trzymać język za dolnymi ząbkami, a usta rozciągać w uśmiechu.

 

Dzieci otrzymały obrazki z zabawkami zająca Zenona. Kolorując je, powtarzaliśmy nazwy przytulanek: Zuza, Zazo, Zuzo, Zuzy, Zozy, Zyze… Wielu uczniów wykonało po poprzednich zajęciach piękne plansze, wyszukując w dziecięcych gazetkach i czasopismach obrazki i zdjęcia, w których słychać „s”. Prace trafiły na wystawę i cieszą oko wszystkich, którzy obok nich przechodzą. Oczywiście dla wszystkich były nagrody! Plansze posłużą w przyszłości do ćwiczeń w utrwalaniu prawidłowej wymowy głoski „s” podczas zajęć logopedycznych w gabinecie szkolnym. Dziękuję Rodzicom dzieci z klasy Ic za pomoc w wykonaniu plansz oraz Wychowawczyni p. Joli za wspieranie dzieci i zachęcanie do brania udziału w konkursie.